show us what you've got!

[Armylyn]

LOVE 101 : FIGHT FOR YOUR LOVE


“GOOD evening to all my beloved listeners. Isa na namang caller and kakausapin natin at bibigyan payo dito sa programa nating LOVE TO LOVE, The program that will definitely help those who have love problems. This is your number one DJ, DJ Lucky. Medyo maulan ngayon dito sa Pilipinas. Madulas ang mga kalsada kaya mag-ingat kayo. Before we introduce the caller of the night, please listen to the song entitled “Can I love you?” by Yuri.

Love has arrived
I will do the very best
It looks familar
My heart is beating
You have taken my heart
There were so many cries and tears
But I finally meet you
Can I love you,
the one sitting in front of me?
My heart is beating
I'll do the very best
Can I love you?

Two years na siyang naging avid listener ni DJ Lucky. Siguro dahil bored siya. Marami kasing gumugulong bagay sa utak niya. Isa na doon ang kanyang longtime text friend na si Streigh. Nakilala niya ito through her bestfriend, Jamille. Streigh is the younger brother of Jamille. Bago niya pa nakatext ang lalaki ay palagi niyang naririnig ito sa mga animated kuwento ni Jamille. Nahiwagaan siya sa pagkatao nito and at the same time, naging interesado siya dito sapagkat ito ang tipo niyang lalaki. Matangkad, athletic, matalino, and most of all, masungit. Ever since na nagkamalay siya ay naging interesting na para sa kanya ang mga lalaking kubuin-dili ang ibang tao. Maraming beses na silang nagkikita at nagkakakuwentuhan. Lately, narerealize niya na unti-unti ng pumapasok sa puso niya ang lalaking ito.

Nang araw na iyon, maghapon na hindi man lang siya tinetext ni Streigh. Naguguluhan na siya. Kinagabihan lang bago ang araw na iyon ay nakausap naman niya ito dahil tinawagan siya nito. Ngayon, nag-aalala siya na baka galit ito sa kanya dahil kahit simpleng “HI” o “HELLO” ay hindi man lang nito magawa. Dahil sa pagod at antok ay hindi na niya ito makausap ng matino kagabi. Nakatulog nga siya habang kausap pa niya ito sa cellphone. Abala siya sa pagmumuni-munu ng biglang tumunog ang kanyang cellphone. Sa pag-aakalang si Streigh iyon ay hindi na niya tiningnan ang screen para malaman kung sino ang caller niya.

“HELLO? Streigh? Bakit ngayon ka lang nagparamdam?” dali-dali niyang tanong.

“Uhm, Good afternoon! Hello, Lycoz? Tingnan mo muna ang screen bago ka magsalita” wika ng nasa kabilang linya. Nagulat pa siya dahil hindi iyonn ang tinig ni Streigh. Nang icheck niya ang screen ng cellphone ay laking pagkadismaya niya ng malamang si Jamille ang kausap niya.

“Sus! Ikaw pala iyan. Akala ko pa naman ang kapatid mo na..” nakasimangot niyang pahayag.

“Hay, ang sama mo. Hindi man lang ba ako namiss?”

“Ikaw ba si Streigh? Kasi kung hindi, hindi talaga kita mami-miss!” nakangising pahayag niya. Sanay na sa kanya si Jamille, kaya hindi na ito napipikon sa mga matatalas niyang hirit.

“Sabi ko na nga ba, kaya mo ako kinakaibigan ay dahil sa kapatid ko na iyon.”

“Sira! Tandaan mo, magkaibigan na tayo bago ko pa makilala kapatid mo. Loka ka talaga!”

“Ay, oo nga pala. Anyways, may kinalaman kay Streigh ang reason why I called you.”

“Whaaat?? May nangyari ba sa kanya?” nag-aalalang pahayag niya.

“Uhm, wala naman. Nakikinig ka ba ng LOVE TO LOVE? Naririnig ko kasi yung kanta.”

“Yes, replay lang ito. Kaninang umaga talaga ang airtime nito kaso hindi ko napakinggan dahil busy ako sa pag-aalala sa kapatid mong hindi man lang nagpaparamdam.”

“OH, well… Pakinggan mo iyan ngayon. Medyo may kinalaman diyan ang problema. I’ll call you back later kapag tapos na ang usapan ng DJ and Caller.” And her friend ended the call bago pa man siya makapagreact.

“Ano kayang problema nun?” nagtataka niyang wika. Then the song from the radio ended and the voice of the DJ took over.


“THERE YOU HAVE IT, the song “Can I Love You?” by YURI. This song is currently hitting the top spot on our countdown. Now, let’s get down to business. Medyo may link yung kanta sa problem ng ating caller of the night. Guys, please listen to our caller. Hello? Good evening caller of the night! Can I know your name please?”

A small but beautiful voice was heard. “Hi! Good evening DJ LUCKY. I’m Lyra from Marikina City.” GANDA NG BOSES AH. PERO MAS MAGANDA PA RIN ANG BOSES KO.

“Hi Lyra, so ano ang icoconsult mo sa amin ngayon? Ano ang problema mo sa love?”

“Uhm… There is this guy na gustong-gusto ko na. No, I mean, Mahal ko na pala siya. Ever since na nakilala ko siya, alam ko na sa sarili ko na siya ang lalaking nakalaan para sa akin. I’m been loving him since day one na nagmeet kami. But the problem is, may pagkasuplado siya. Kibuin-dili niya kaming mga katrabaho niya. Hindi ko naman kasi siya masisisi dahil siya ang isa sa may-ari ng tinatrabahuhan kong kompanya. Ngayon ang gusto ko sanang ihingi ng payo ay kung paano niya ako mapapansin at kung may chance pa kaya ang pag-ibig ko sa kanya.” WHOA, PARANG AKO LANG, MINAMAHAL SI STREIGH MULA SA MALAYO. WELL, NOT ACTUALLY MALAYO. HINDI LANG ALAM NI STREIGH ANG NARARAMDAMAN KO.

“Hmmm… Medyo kumplikado yang kinakaharap mo ngayon, Lyra. I mean, mahirap magmahal sa ganyang sitwasyon. Sigurado ka bang mahal mo siya?”

“YES, DJ Lucky. Mahal ko na talaga siya. Ngayon ko lang naramdaman ang feeling na ito pero I know for myself na this is it.” WOW, ATAPANG ATAO…

“Very good, Lyra. At least, sigurado ka na mahal mo ang lalaking ito. There are many ways na mapapansin ka niyan. At iyan ang ihihingi natin ng tulong sa ating mga avid listeners. At the meantime, baka gusto mo ipahayag ang nararamdaman mo sa kanya. Malay mo, nakikinig siya sa atin ngayon. You can say his name.”

“Is it really okay? Hindi kaya nakakahiya?” NAHIYA KA PA. HEHE!

“Super okay lang iyan, Lyra. Para sabihin ko sa iyo, may mga nangyari ng ganito dati at nagkatuluyan ang mga taong involved. Baka mangyari rin sa iyo ito. Hindi masama na ipahayag mo ang nararamdaman mo. As long as nararamdaman mo na tama ito, huwag kang matakot na ipahayag ito. Pero kung hindi magiging successful, it is still okay. Ang mahalaga ay naging matapang ka at tapat sa nararamdaman mo.”

“Uhm, okay. Sige… Gusto ko munang magpasalamat sa inyo at pinakinggan ninyo ang saloobin ko. Sa lalaking mahal ko, sana, sana nakikinig ka ngayon. Nagiging matapat lang ako ngayon. Gusto kong ipaalam sa inyo na mula ng makilala kita ay minahal na kita. Hindi ko lang alam kung paano ipaparating sa iyo. Mahal na mahal kita, and sana tanggapin mo sa sarili mo na may isang Lyra na nagmamahal sayo sa malayo. I LOVE YOU SO MUCH, Mr. Streigh Villarmax. Mahalin mo man ako o hindi, okay lang sa akin iyon. Thank you DJ LUCKY! Iyon lang po.” TAMA BA ANG NARINIG KO? STREIGH? STREIGH? ILAN LANG BA ANG LALAKING MAY GANITONG PANGALAN! PERO, VILLARMAX? E, ETO ANG SURNAME NILA JAMILLE AND STREIGH KO.

“And there you have it. OUR caller Lyra. Ayan, na narinig niyo na ang problema niya kay MR. STREIGH VILLARMAX. Sa mga gustong tumulong sa ating caller….” HOLY MACKEREL, DI YATA AT MAY KA-LOVE TRIANGLE AKO KAY STREIGH NANG HINDI KO NALALAMAN…


“HOY FRIEND! Okay ka lang ba?”

“Jam, I’m fine.” Nahahapong pahayag niya. Hindi na niya tinapos ang paborito niyang radio program dala ng matinding depression. Hindi niya nagustuhan ang kaalaman na mayroon siyang kaagaw sa kanyang nag-iisang pag-ibig na walng ba kundi ang kapatid ng babaeng kausap niya ngayon.

“Yeah, right. Hindi halata sa boses mo ang matinding depression.” Naramdaman ata nito na nadepress siya kaya saktong na pagpatay niya ng radyo ay tumawag ito agad sa kanya.

“Nakakalungkot naman kasi na may iba pa palang nagkakagusto sa lalaking mahal ko.” Muli siyang nagpawala ng malalim na buntong-hininga.

“Girl, dapat hindi ka na nagtaka. Hindi sa pagmamayabang ha, nagsasabi lang ako ng totoo, maganda ang lahi namin. Lalo na ang kapatid ko. Parang Greek God sa kaguwapuhan iyon. Kung `di ko lang talaga kapatid iyon, baka nagkagusto rin ako roon. Pero, kidding aside ha? Talagang habulin ng babae yan si Streigh. College pa lang iyan, kung sinu-sino na ang nagpaparamdam diyan. Kaso, pihikan talaga at nuknukan ng suplado ang kapre na iyon kaya walang nakakalampas sa kaya. Isa lang naging girlfriend niyan at alam mo na ang nangyari. Hindi rin nagtagal ang relationship nila dahil pag-aaral ang inuna ng kapatid ko kaysa sa babae niya na mukha namang espasol sa kaputian.” Naikuwento na sa kanya ni Jamille ang tungkol sa ex-girlfriend ni Streigh. Nasabi na rin nito kung gaano nito ka-hate ang babaeng iyon.

“OO, alam ko naman iyon. Ang hindi ko lang matanggap ay ang katotohanan na nagkaroon siya ng lakas ng loob na magtapat.” Nang biglang may pumasok sa kanyang isip. “ Wait! Hindi dapat pala ako magluksa! Hindi mahilig makinig sa radyo ang Love ko kaya malamang hindi naman niya napakinggan iyon! Ye, beybeh!” humahalakhak pang saad niya na agad namang naputol ng muling magsalita ang kaibigan niya.

“Uhm, may gusto akong ipaalam sa iyo. Di ba at sinabi ko kanina sa iyo na may problema at may kinalaman sa LOVE TO LOVE ang problema?”

“Ay, oo nga pala! Ano nga iyon? Ano bang problema? May kinalaman ba sa aming pag-ibig ni Streigh?”

“OO, meron kinalaman. Kanina ang saya-saya ng lalaki na iyon. Hindi ko nga alam kung ano pumasok sa utak ng kapatid kong iyon. Nasa entertainment room kami ng kanina. Niyaya niya akong makinig ng radyo. Take note, nananadya ang radyo na iyon na sa program na LOVE TO LOVE pa tumapat.”

“NO…. NO… NO… Don’t tell me…”

“Sorry friend pero napakinggan niya ang pagtatapat na iyon…”

Para niyang nakikinita ang pagbalot ng dilim sa kanyang pag-asa. “OMG! Ano reaksiyon niya?”

“Wala… as in wala… Pero dali-dali siyang lumabas ng room. In a minute or two, nakita ko na siyang nakabihis at nagmamadaling umalis.”

“Saan siya nagpunta?” nagsisimula na siyang atakihin ng matinding kaba.

“Nagmamadaling pumunta sa office ng radio station. Nalaman ko na lang na inuurirat niya mga tao doon na ilabas ang contact number noong Lyra na iyon.”

“Then?”

“Nang malaman sa radio station na siya si Streigh Villarmax, agad na ibinigay noong DJ na iyon ung contact number. Then, nagmamadali siyang pumasok sa office kahit sinabi na niya sa akin ng araw na iyon na hindi siya papasok. Tingin ko, kakausapin niya yung Lyra na iyon.”

“OH, NO! Ang lovelife ko, masisisira! Kasalanan ng babaeng iyon!”

“Hindi ko ba naikuwento sa iyo? Noong nasa Cebu kasi kami last week, may babaeng tumingin sa palad niya. Manghuhula daw iyon. Hinulaan niya ang kapatid ko. Sinabi niya na ang babaeng magkakalakas ng loob na magtatapat ng pag-ibig sa kapatid ko, pagkatapos ng hulang iyon, ang makakatuluyan niya. Nagsisimula daw sa letter “L” ang name. And I think, tumama ang hula niya dahil ang Lyra na iyon ang babaeng tinutukoy ng manghuhulang iyon. Sorry, Lycoz! Hindi ko nasabi sa iyo agad iyon”

Nag-unahang pumatak ang luha niya. “It’s okay. Hindi mo naman kasalanan iyon. Ako ang may kasalanan dahil hindi ako nagtapat sa kanya agad.”

“Naiintindihan kita… Babae ka kaya alam mo sa sarili mo na hindi tama ang gagawin mo kahit pa sabihin nang iba na naduduwag ka lang kaya hindi ka makapagtapat. Malay mo, hindi pala siya ang laan sa iyo.”

“Mahal ko talaga ang kapatid mo, Jam.”

“I know… Pero wala na tayong magagawa kundi maging masaya para sa kanya. Malay mo, may mas higit pa kaysa sa kapatid ko. Kalimutan mo na siya.”

“Hindi ganoon kadali iyon. Mahirap iyon sa part ko.” At nabuo ang isang desisyon sa utak niya. “Jam, pupunta ako sa office nang kapatid mo ngayon. Kakausapin ko siya. Baka sakaling magbago ang isip niya.”

“Lycoz, you don’t have to do that. Hindi mo kailangan magpakababa para lang sa kapatid ko.”

“Please, try to understand. Nakasalalay ang kaligayahan ko dito. Hindi ako nagpapakababa. Nagiging totoo lang ako sa sarili ko. Ipinaglalaban ko lang ang nararamdaman ko. Kung talagang si Lyra ang gusto niya, susuko naman agad ako eh. Alam ko kung saan ako lulugar. Ihahanda ko na ang sarili ko sa kung anuman ang mangyayari. Nagmamahal ako, Jam. Alam mo iyan. Dumaan ka na rin sa ganito.”

“Okay, kung may mangyari man, andito lang ako para sa iyo.”

“Thank, friend! Salamat at nakilala kita. Now, I have to go. Ba-bye!”

“Good luck!”

After the call, nagmamadali siyang pumunta sa office ni Streigh.


“HOY! Alam mo ba ang chismis? Si Lyra ng Admin Department, nagtapat sa radyo ng pag-ibig kay Boss Streigh. Lakas ng loob niya, noh?”

“OO nga eh, bilib ako sa tapang niya. Ang alam ko, nasa office siya ni Sir ngayon at mukhang malalim ang pinag-uusapan nila. Ano kaya sa tingin mo?”

“Sa tingin ko, baka sinasabi na ni Sir na tinatanggap niya ang pagsinta ni Lyra.”

Iyon ang paulit-ulit na naririnig niya sa opisinang iyon. Mula ng matuntong siya sa opisina ni Streigh ay wala na siyang marinig kundi ang sensational na pagtatapat ni Lyra through the radio. Mukhang natutuwa pa ata ang mga tao doon, samantalang siya, parang unti-unti nang nauupos ang pag-asa niya.

“Hi Charee!” bati niya sa secretary ni Streigh. Ilang beses na niyang nakakausap ito dahil lagi siyang nasa opisina ni Jamille na nasa kabilang silid lang ng office ni Streigh. Si Charee ang secretary na pinag-aagawan ng kanyang kaibigan at ng kanyang mahal.

“Oh, Lycoz. Wala si Maam Jamille dito.”

“No, si Streigh ang kailangan ko… Andiyan ba siya sa loob?”

“Yes, Lycoz. Pasok ka na sa office ni Sir. May kausap lang siya sa Conference Room.” My extension door na nakakonekta sa Conference Room. Alam niya iyon dahil nakapasok na siya sa opisina ni Streigh.

“OK! Salamat.” At pumasok na siya sa kuwarto ni Streigh.

Hindi pa siya nakakatagal sa pagpasok ng maulinigan niya ang boses ni Streigh na may kausap na babae.

“Lyra, salamat sa pagmamahal mo. Masaya ako na may naglakas ng loob na magtapat sa akin ng ganoon. Really, I am happy na kahit ganito ako makitungo ay may isang tao pa rin na nagkakalakas ng loob na magtapat.”

Masaya si Streigh? Nang silipin niya ang dalawa sa kuwarto ay nakita niyang nakayakap si Lyra sa lalaki habang umiiyak. Mukhang nagkakamabutihan na ang dalawa at hindi na niya kailangan pang kausapin si Streigh. Alam niya na magiging masaya ang lalaki sa piling ni Lyra. Ito na siguro ang time para siya sumuko. Magiging masaya na lang siya para kay Streigh. Dahan-dahang binuksan niya ang pinto at lumabas ng room.

“Lycoz, naka-usap mo na ba si Sir? Kakapasok mo lang ah.” Nagtatakang tanong ni Charee ng makita siyang palabas ng kuwarto.

“Tumawag kasi yung Client ko. Demanding ito. Pinagmamadali ako. Tatawagan ko na lang siya mamaya.”

“Ah ganoon ba? Sige, ingat ka na lang.”

“Charee, kapag lumabas si Streigh, huwag mo na lang ipaalam na nagpunta ako dito.”

“At bakit naman?”

“Wala lang, baka kasi makonsensiya iyon dahil hindi man lang niya ako napakiharapan ngayon.”

“Okay! Sige… Ako ang bahala!” mukhang hindi ito kumbinsido sa alibi niya.

“Salamat, Charee. Tuloy na ako.”

Bago sumara ang elevator ay nakita pa niya na lumabas ng office si Streigh at ang isang magandang babae.

“I wish for your happiness, Streigh. Goodbye…”



“ANG SARAP talaga ng sariwang hangin. How I wish, hangin na lang ako. Walang nararamdaman.”

Pagkalabas niya sa building ng opisina nila Streigh ay para siyang tuliro na nagmamaneho ng kanyang sasakyan. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Namalayan na lang niya na patungo na siyang Baguio. Dala ng pagkamanhid dahil sa matinding sakit, ni hindi na niya namalayan na nagbayad siya sa NLEX at kung ilan stopover na ang kanyang ginawa. Ganoon siguro kapag brokenhearted, hindi malaman kung saan ka makakarating. Nagtataka nga siya na ni isang patak ng luha ay hindi lumabas sa kanya. Marahil, talagang masaya na siya para sa lalaking minamahal niya.

Nasa kalaliman siya ng pagmumuni-muni ng tumunog ang kanyang cellphone. Agad niyang ikinabit ang earphone sa kanyang tainga.

“Hello, I’m driving po. Pwede po bang mamaya na kayo tumawag?” pakiusap niya sa kabilang linya.

“Ah, ganoon ba, Lycoz? Sige, tatawag na lang ako ulit mamaya. Ingat ka sa pagmamaneho. May importante akong sasabihin sa iyo.” At agad na pinutol ng kausap niya ang tawag.

Napanganga siya ng marealize niya na si Streigh ang tumawag sa kanya. Mukhang masaya ang boses nito. Nanadya ata ang lalaking ito. Dahil sa naisip ay agad niyang ini-off ang kanyang cellphone at muling itinuon ang kanyang paningin sa daan. Ilang oras na kaya siyang nagmamaneho? Nang lumabas siya ng opisina ni Streigh ay nagsisimula ng dumilim ang paligid.

“Sandali, saan ba talaga ako pupunta? Bakit ba hindi ka nag-iisip? Baka mapahamak ka sa ginagawa mo?” saad niya sa sarili. “Wait, mukhang okay sa Sagada, doon na lang ako pupunta. Tamang-tama at summer ngayon.”



“JULY, kapag may naghanap sa aking kliyente, tell them I’m on vacation.”

“Maam Lycoz? Maam Lycoz naman! Bakit ngayon lang po kayo napatawag? Three days na kaming aligaga dito sa opisina. Hinahanap na kayo ng mga very important clients niyo.” Tarantang wika ng kanyang secretary ng marinig ang boses niya.

“I’m sorry! Nawala kasi sa isip ko ang tumawag. Sinu-sino ba yung tumawag sa akin?”

Three days na siya sa Sagada. Masyado siyang nalibang sa pamamasyal sa umaga at pagmumukmok sa gabi kaya nawala sa isip niya na tumawag sa secretary niya. Kung hindi niya pa nakausap ang may-ari ng guesthouse na tinutuluyan niya ay hindi niya maalala na may business siyang naiwan sa Maynila. Dali-dali siyang naghanap ng matatawagan.

“Tumawag si Mr. Concorde tungkol doon sa system na ginagawa ninyo. Pero nagawan ko naman po ng paraan. Ipinasa ko kay Sir Ryke yung trabaho na iyon.” Si Ryke ang kanyang kapatid na katuwang niya sa pagpapalago ng ROKUZEI Computer Solutions.

“Thanks, July. Kayo na muna ang bahala sa ROKUZ. Mgha-hibernate muna ako dito.”

“Maam, nasaan po ba kayo?”

“Andito ako sa malayong lugar. Pakisabi kay Kuya Ryke na siya na ang bahala diyan. Ngayon lang naman ako nagbakasyon kaya alam ko na maiintindihan niya ako.” She knows her brother. Kahit ubod ito ng sungit, sunod siya sa layaw. Nag-iisa siya kasing kapatid nito. Masungit? Naalala na naman niya si Streigh. Kaya siguro niya nakeri ang ugali nito ay dahil sanay na siyang pinagsusungitan ng kapatid.

Paano mo ba makakalimutan si Streigh kung ikaw mismo ay hindi gumagawa ng paraan para kalimutan siya? Susog ng kanyang sugatang puso.

“Paano July, kayo na ang bahala muna diyan. Mag-rerelax na lang muna ako. Tawag na lang ulit ako para mangumusta.”

“Maam, wait! May nakalimutan pa akong sabihin sa iyo.”

“Yes, ano yon?”

“Tumawag nga pala dito si Miss Jamille. Hinahanap ka niya sa akin. Hindi mo raw kasi sinasagot ang text messages niya. Unattended din daw ang phone niyo kapag tumatawag siya.”

“Naka-off kasi ang phone ko. Nakalimutan kong buksan at saka ayokong maabala ako. Meron ka pa bang sasabihin?

“Yes, Maam. Yung kapatid ba ni Miss Jamille. Hinahanap ka rin kasi niya. Tawag siya ng tawag dito.”

Si Streigh, ano kayang kailangan niya sa akin? Nanadya pa ata ang lalaking iyon!

“Sige ako na ang bahala. Tatawag na lang ako sa kanila. Salamat sa information. I’ll call up again. Please say my regards to Kuya Ryke. Bye!” Then she hung up the phone and went to her room.

Nakita niya ang cellphone niya sa bedside table. She decided to switch on the phone. Sunod-sunod ang pumasok na messages doon. Some came from her friend Jamille, asking where she is and why is her phone unattended? The other messages came from Streigh saying, “Where are you, Lycoz? Please, please, call me up after you read this message. I have something important to tell you.”

What is it this time? Tears are beginning to fell from her eyes. Late reaction ang luha na ito. Bakit ngayon ka lang lumabas? Then she felt na sunod-sunod nang bumagsak ang mga luha sa kanyang mata. Luha na kalaunan ay nasundan na mahihinang hikbi at hagulgol. It hurts like hell! Yeah, it hurts so much that she wanted to leave everything behind and go somewhere far that will help her forget every single details that reminds her of the guy she loves the most. Bakit kasi niya pinabayang mahulog ng ganoon ang puso niya sa lalaki?

Hindi pa natatapos ang pagmumuni-muni at pag-iyak niya nang marinig niyang tumutunog ang kanyang cellphone. A call from Jamille. After the sixth ring, sinagot na niya ang phone. Kinalma muna niya ang sarili bago sagutin iyon.

“Yes, Jamille? How are you?”

“’Yes, Jamille? How are you?’, yan lang ba ang sasabihin mo sa akin. Alalang-alala na ako sa iyo. Bakit hindi mo sinasagot ang mga text messages ko. Saang lupalop ka ba ng Pilipinas at wala yatang signal? Hindi kita makontak ah. Ngayon lang ako sinuwerte na makausap ka!” mahabang litanya ng kanyang kaibigan.

“Dahan-dahan lang. Mahina ang kalaban. Naka-off itong phone ko. Three days na. Nakalimutan kong buksan. Sorry! Ngayon ko lang kasi nabasa mga text mo. Nagbabakasyon ako. Biglaan kaya hindi ko na naipalam sa iyo.”

“Umiyak ka ba?”

Naku! Ang lakas talaga ng pakiramdam ng kaibigan niyang ito!

“Hindi ah! Malamig kasi kaya sinisipon ako ngayon!” deny niya.

“Ows, talaga lang huh? Parang ayaw kong maniwala sa sinasabi mo.” Kahit kailan talaga ay hindi niya mapaglalalangan ang kaibigan niyang ito. Kilala siya nito mula ulo hanggang paa. Pero nunca na umamin siya dito.

“Ang kulit mo! Sinisipon nga ako!”

“OO na! Naniniwala na ako. Nasaan ka bang babae ka?”

“Sa bundok.”

“Kailan mo pa naisipang sumama sa NPA?”

“Sira, andito ako sa Sagada. Nagpapalamig ako. Sawa na kasi ako sa init ng Maynila.”

Narinig niyang tumili ito, “Bakit hindi mo ako sinama?! Ang daya mo talaga kahit kailan.”

“Gusto ko mag-relax mag-isa. Panggulo ka lang.”

“Ang sama nito. Wait lang, dumating si Streigh.” Narinig niya na may nag-uusap sa kabilang linya.

Sinong kausap mo? That was Streigh, kilala na niya ang boses nito.

Lycoz. Bakit ngayon ka lang?

I was looking for her. Looking for her? Bakit kaya?

You are looking for Lycoz? Bakit?

It's none of your business, can I talk to her?

Well, it's my business, brother. Kaibigan ko siya, kapatid kita. Answer my question kung gusto mo siyang maka-usap. Bakit mo siya hinahanap? Usisera talaga kahit kailan ang kaibigan niyang ito.

Malalaman mo rin. Hand-over your phone to me! I have something to tell her and it’s very important. Huwag ka ng makulit!

Okay, here!

“Lycoz, it’s me-” para siyang sinapian dahil bigla niyang pinatay ang cellphone. Siguro iyon na ang tama, lalayuan niya na si Streigh. Ayaw niyang makasakit ng kapwa niya babae. At ayaw na rin niyang muli pang masaktan. Tuwing naririnig niya kasi ang boses ng lalaki ay lalo lang niya itong minamahal.


to be continued.....



<<<PART 2 NEXT WEEK NA. END NA IYON. IN FAIRNESS, 8 PAGES TO. HAHAHA! MAHIRAP MAG-ISIP.



AFTER LYCOZ AND STREIGH'S STORY, KAY LYRA-RAEGHIN NAMAN.

[Armylyn]

MAVY<<<IF THERE'S A WILL, THERE'S A WAY. KAYA MO YAN KUNG GUGUSTUHIN MO LANG TALGA. IN MY PART, GUSTUHIN KO MAN NA TUMAPOS NG STORY AY HINDI KO MAGAWA. TAMAD AKO AT MARAMING IDEA NA NAIPON KAYA WALA AKONG MATAPOS. NGAYON, SHORT STORY ANG BAGSAK KO. HEHEHE!!!

PANSIN KO LANG SA MGA PLOT MO, IISA LANG ANG NAKIKITA KO. LAGING NAG-AAWAY ANG MGA BIDA. HEHEHE! OKIE LANG YAN, DISKARTE MO YAN EH. GOGOGOGO!!

[Armylyn]

ADD PA... KUMBAGA CONCEPT MO YAN... GO FOR IT! ITAYO ANG BANDERA NG PRANINGS.

[rei]

napapangiti na lang ak0 sa mga nbabasa k0..haha! pula!

[Armylyn]

PULA, as in war. hahaha!

[--suMMerfieL--]

aTe aRmy,,
nAg eExIst dIn pO mga biDa nYan??

[Yuki]

OKAY! Answer portion naman tao ngayon...
Ate Army, kaya po siguro ganyan ang mga bida ko ay dahil na rin sa iyan ang nakikita kong ginagawa o pinaggagagawa ng mga sira-ulong bida ko...wahahahaha....yun lang...pero wag ka po mag-alala, gagawa din ako ng novel na mabait naman si Bida....for a change!

^_^

[mrs. nestle fuji]

eh inday cherry....inaabangan ko yung drawing mo po.....kaya tinatanong ko kung na post mo na ba!?

[Armylyn]

Jun 19, 2008 14:18:54 GMT 8 --suMMerfieL-- said:

aTe aRmy,,
nAg eExIst dIn pO mga biDa nYan??

ahaha! ang lakas ng pang-amoy mo, mikha. sa totoo lang, halt-true ung ginawa ko. half true lang kasi hindi makakatuluyan ni lycoz sa real lyf si streigh. pero ung conflict, true yan. wahahaha!

[Yuki]

Nga pala...maglilinaw lang pala ako sa mga novel ko.....
Ang story po nina Anzelle at Brent ay hindi about sa pag-aaway, its more on denying and resisting...parang ganun?
Ang story naman ni Carizza ay ang experience niya sa "THE MAN FROM HELL" na si Joemer, si Carizza dyan ang parating asar...
Ang kay Geline.....hmm....ewan ko....di ko maintindihan....^_^
Ang sa akin naman *eherm* ay WAR OF THE WORLDS ang drama...kahit hindi halata..haha..

^_^

[mrs. nestle fuji]

cge lang inday cherry.....maghihintay parin ako s drawing mo !!!!


bwahahahahaha....mavy asan na yung kasunod mong kuwento!

[yshel]

..mavy!
,,ngaun ku lang nabasa ung story mu

..ang kyut inday!

,,hehehe

..

[☻cherry☺]

ay talagang cute..

mga gawa...

ni inday mavy..!

whhoossh!

[mrs. nestle fuji]

oi....nauso na pala ang tawagang INDAY....bwahahahahahahaha

hehehe...inday cherry...ok lang day...basta maghihintay ako hangang mag 3010!!! bwahahahahaha

mavy...yung kasunod po!?

[Mhelai]

ITO NA PO ANG SHORT STORY KO NA BIGLA NA LANG NAWALA SA FES NG PLANET INDIGO AT HINAHANAP NG MGA ADIK NA NAGSASABING MAGANDA RAW SIYA. PASENSYA NA AT NATAGALAN ANG POSTING. PANGIT ANG ENDING NITO, PRAMIS. PERO SANA MAENJOY NYO PA RING BASAHIN.

TO EMCELL: MARE, TAPUSIN MO NA YUNG GAWA MO AT DI KO MABASA AT tbc KASI. MABIBITIN LANG AKO.



ANIME CHARACTER NUMBER 17




"DEAL?"

Hindi makapaniwala si Mhelai sa narinig na sinabi ng kanyang kaklase at kaibigang si Paolo. Sa katunayan ay napanganga pa nga siya. Hindi niya alam kung ano ang gusto nitong palabasin at hinahamon siya nito sa isang pustahan na walang kwenta. At worst, sangkot si Arrell Fajardo, yung mayabang na kasamahan nito sa varsity na sinasabi ng mga estudyanteng babae sa buong school nila na guwapo raw. Saang banda naman kaya? Sa tuwing tititigan kasi niya ang lalaking iyon, may naaalala lang siyang isang anime character. Hindi nga lang niya mapin-point kung sino.

"Baka si tamahome. Pareho silang guwapo e." naaalala niyang sabi ni cha, ang pinakaclose niya sa mga kaklase niyang babae.

ngek... tamahome raw. duh...

Napasimangot siya ng makita niya ang lalaking pinag-uusapan lang nila sa kabilang panig ng pool kung saan sila nakatambay ni Paolo. may klase kasi siya roon after one hour kaya doon na niya piniling mag-aksaya ng oras. maya-maya ay nakita niyang kinawayan nito si Paolo bago lumakad pabalik sa mga kasamahan nitong mga basketball player rin.

"Pumayag ka na, Mhelai. Kaya mo naman iyan. panis na lang sa iyo iyan dahil may experience ka na." patuloy nitong pangungumbinsi.

Ano kayang pumasok sa isip ng taong ito? ang dami- dami namang puwede niyang pagtripan, siya pang gustong manahimik. Alam niyang may gut siya na magpapapansin sa isang lalaki. Nagawa na nga niya iyon sa kaklase rin nilang si Marx na siyang dahilan kung bakit naging tampulan sila ng tukso ng buong mass communication society at pagiging bigo niya. Pero wala siyang balak na gamitin iyon sa hambog na kaibigan at ka-varsity nito. Sigurado naman kasing matatalo siya sa pustahan. Kahit na ba may pagka-playboy ang subject nila, ang mga pinapatulan at pinapansin lang niyon ay yung mga may face value. At wala siya niyon. Kaya sana naman ay tigilan na siya ni Paolo at mananahimik na lang rin ito sa isang tabi.

"Huwag ka namang magulat ng ganyan, sis." anito pagkadaka nang marahil ay mapansin na nito ang kanyang reaksiyon. "Katuwaan lang ito. Saka, one week kang may libreng lunch at meryenda. Ayaw mo ba nun?"

Binatukan na niya ito pagkarinig sa sinabi nito. "Akala ko pa naman matino ka. Kaya nga ikaw ang napili kong maging kuya ko rito. Yun pala, isa ka ring praning na gaya ko. Kahit hindi ako makipagpustahan sa iyo, may libre akong lunch at meryendang makukuha ano. Saka, anong akala mo sa akin, hayok sa pagkain?"

"Oo." sagot nito kaya isa pang batok ang ibinigay niya rito. "Aray ko naman, Maria Melany. Oo o hindi lang naman ang dapat mong isagot, ang dami mo ng sinabi. May batok pa." reklamo nito habang hinahaplos ang ulo.

"Sira-ulo ka kasi. hindi ko talaga alam kung anong pumasok sa kukote mong tao ka. ang mabuti pa, ihulog mo ang sarili mo diyan sa pool. baka sakaling lumiwanag ang pag-iisip mo at marealize mo ang implikasyon ng kalokohang pinagsasasabi mo ngayon sa akin."

"Wow, ang deep naman n'on."

"At mahuhulog ka sa deep na pool na iyan kapag hindi mo pa ako tinigilan." nandidilat na sabi niya.

"Ano bang masama kung magpapapansin ka kay Arrel? Wala naman akong sinabing ligawan mo siya. Magpapansin ka lang."

"May pagkakaiba ba iyon?"

"What do you think?"

Paandaran raw ba siya ng english?

"Im not capable of thinking." hmp... akala mo ikaw lang marunong mag-ingles ha?

Nakita niya ang pagngisi nito. Kinabahan naman siya bigla. Alam na niya ang klase ng ngiting iyon nito. may gagawin itong hindi niya magugustuhan. Akmang magsasalita na ito ngunit inunahan na niya.

"Stop right there, Paolo Racelis. Kahit anong gawin mo, my answer would be no. ayokong mapadikit sa lalaking iyon ang kahit dulo ng hintuturo ko. May virus siya."

"Kahit na sabihin ko ang pinakatatagong sekreto mo about kay Marx? Siguradong piyesta na naman ang buong org natin kapag nalaman nila iyon. Exciting ito."

Napatiim-bagang na lang siya. Sinasabi na nga ba niya e. gagamitin rin ng hinayupak na lalaking ito ang isang gabing kapraningan niya na nasaksihan nito. Naabutan kasi siya nito na pinapakialam niya ang mga gamit ni Marx at alam nitong pinunit niya ang pictures ng natutulog na lalaki, kasama ang latest nitong jowa. And worst, ninakawan niya ng halik sa labi ang inosenteng lalaki...

"Kanino ko kaya unang sasahin? Ah, kay wendy na lang. masaya ito. Puwedeng blind item sa radio program niya bukas ng umaga." ngumisi ito bago siya binalingan. "Ano sa tingin mo, Maria Melany?"

"Langya ka talaga... oo na... payag na ako. Kapag nagawa ko na, mananahimik ka na at ililibre mo ako ng kahit anong magustuhan ko for a month."

"Pero pag natalo ka, maglilinis ka ng mga bola sa itaas." anito na tumuro paitaas. Alam na niya ang ibig niyong sabihin.

"Fine."

"You've got yourself a deal."

"Oo na..."

********

Ayaw pa sanang lumapit ni Mhelai sa pangkat na iyon ng mga lalaking nagbibiruan at nagtatawanan kung saan kabilang si Arrel at pati si Paolo, pero kailangan na niyang magpakilala sa hambog na subject niya. Ilang araw na niya itong sinusubaybayan at nagmumukha na siyang stalker. Gusto niya kasing makakuha ng information rito na puwede niyang magamit. Ang kaso, puros pambababae lang ang madalas na gawin nito bukod sa practice ng basketball. May pagka-mysterious rin ang loko. Wala kasi itong nakukwentuhan ng tungkol sa personal na buhay nito. Ang maganda lang rito, hindi nito pinababayaan ang studies nito that earned him 10 points from her book.

Matapos magmuni-muni ng mahigit tatlong segundo, Este, tatlumpung minuto, lumapit na rin siya roon. Agad naman siyang napansin ni Paolo na binigyan siya ng isang kindat. Sinimangutan niya ito, bago niya sinambit ang script na naisip niya kani-kanina lang.

"Kuya Pao-Pao..." simula niya, "Dito ka lang pala, nagtatago. Kanina ka pa hinahanap ni Arianna. Bakit mo raw siya pinagtataguan? Siguro raw may bago ka ng jowa ano?" napangisi siya ng makita niya ang naging reaksyon nito. Ah... the sweet scent of revenge.

"Anong sinabi mo kay Arianna?"

"Sabi ko, nambababae ka. Kasama mo si Lorelee." humagikgik pa siya dahil kulang na lang ay ibitin siya ng patiwarik ng kaibigan. Sigurado kasing nag-aalala ito na baka ibreak ito ng girlfriend nito na wala namang kamalay-malay sa mga sinasabi niya. "Oh, kasama mo pala ang buong varsity team. Bakit hindi mo ako ipinapakilala sa kanila?"

Mukhang nakalimutan na nito ang pag-aalala dahil agad siya nitong ipinakilala sa mga kaibigan nito. Sinadya rin nitong ihuling ipakilala si Arrel na may hawak na bola ng basketball at ngayon ay idinidribble na.

"Arrel, siya nga pala yung kinukwento ko sa iyong 'sister' ko. Tama ako sa sinabi ko diba?" anito sabay flash sa kanya ng isang matamis na ngiti. Pinandilatan naman niya ito bilang ganti.

"Siya ba iyon?" narinig niyang tanong nito kay Paolo. "Parang iba yata ang nakikita ko sa aura niya kaysa sa mga sinabi mo."

Parang may lamok na kumagat sa kanya dahil sa sinabi nito. Amputek!

"At parang di ko yata gusto ang tabas ng dila mo."

"I’m not talking to you." sabi nito sa kanya at mataman siyang tiningnan.

Aba, aba, aba naman... ang tapang ng apog nito ah! Pero in fairness, tameme siya roon. Ibubuka pa lamang sana niya ang kanyang bibig para bigyan ito ng isang mahabang litanya, nang tumalikod ito ng walang paalam.

"Walang modo! Sapakin pa kita diyan eh. Akala mo naman guwapo. Hoy, lalaking nakasuot ng jersey number 17, mukha kang anime." malakas na sabi niya. Natutop niya ang kanyang bibig dahil nailakas pala niya ang iniisip niyang iyon. Nagtinginan sa kanya ang buong grupo.

At heto na ang lalaking masama na ang timplada, nagbabalik. Hmm.. Mukhang may rambol na magaganap.

"Anong sinabi mo?"

"Ha? May sinabi ba ako?"

"Ulitin mong sinabi mo..."

"Ano ba roon?" kunwari ay tanong niya sabay ngisi. “Ah, alam ko na! Mukha kang anime. Iyon ba yun?"

Itinaas nito ang isa nitong kamay. Napapikit siya sa pag-aakalang sasapakin siya nito. Ngunit ilang sandali na ang nagdaan, wala pa rin siyang nararamdaman. Dumilat siya. Napapailing-iling ito. Saka ngumiti. Napakunot-noo siya. Problema nito? Kanina lang para siyang papatay, ngayon, nakangiti na? Ang labo...

Bumaling ito kay Paolo.

"Tama ka nga sa sinabi mo, Racelis. she's interesting."

Ano raw?

********

Basically, iyon ang una't huling pag-uusap nina Mhelai at Arrel ng diretso. Nang mga sumunod na pagkakataon kasi, hindi na alam ng una kung paano nangyayari, pero nagagawang ignorahin ng binata ang presensiya niya. Kahit na nga kulang na lang ay manligaw siya rito. Lahat na nga ng ginamit niyang strategy sa unang lalaking niligawan niya ay ginamit na niya rito, pero dedma ang hinayupak. Nanggigigil na nga siya sa sobrang inis. Ano bang dapat niyang gawin para lang mapansin nito? Ayaw niyang matalo sa pustahan. Hindi dahil sa consequence na kaakibat niyon, kundi dahil babagsak ang pride niya sa lupa. nabanggit kasi ni Paolo ang usapan nila sa ilan nilang mga kaibigan. Lahat ng mga ito ay nagsabing matatalo siya. Well, she knew that fact. Yun nga lang, nakakainsulto. Kasi, mismong sariling mga kaibigan niya pa ang walang mga bilib sa kakayahan niya.

Okay. Siguro nga, may bilib ang mga ito sa kanya. Pero... waaaaa... kapraning... siguro dapat tigilan na niya ang pag-iisip.

Napabuntong-hininga si Mhelai. Limang araw na rin pala, mula ng magsimula siya sa kanyang kalokohan. Siguro, dapat na siyang sumuko kahit na may dalawang araw pa siyang natitira. wala naman kasing nangyayari. Nag-aaksaya na lang siya ng panahon. Naisip niyang mas maganda kung pagtutuunan nalang niya ng pansin ang script ng pageant na malapit ng idaos. siguradong doon, may mapapala siya.

Tumayo siya mula sa pagkakasalampak sa sahig na katabi ng pinto ng official room ng mass communication. buo na ang loob niyang kausapin si kuya Pao. Lulunukin na niya ang kanyang pride dahil mas marami siyang importanteng bagay na dapat asikasuhin. Pag-ikot niya, nabangga siya sa isang matigas ngunit mainit na bagay. Agad na nagsalubong ang kilay ng dalaga. Ang laki-laki ng daanan, doon pa sa pwestong iyon dumaan ang kung sinumang taong iyon na bumangga sa kanya. Magpapaulan na sana siya ng mga salitang kahit ang mga tambay sa kanto ay hindi gugustuhing marinig, nang mapansin niya ang gamit na nahulog ng nakabangga niya .

Manga book.

Sumilay ang isang napakagandang ngiti sa mga labi ni Mhelai. Isa kasi sa mga librong kinababaliwan niyang basahin ay yung mga comics na gawa sa japan o iyong tinatawag na manga. Minsan lang kasi siya makahawak non dahil cant afford siyang bumili. Minsan nga, dala ng kapraningan, habang nasa loob siya ng isang bookstore, naisipan niyang tumayo kaharap ang mga librong iyon. Pagkatapos ng ilang sandali, pinag-iisipan na niya kung paano niya iyon maipupuslit sa tindahan ang isang set ng manga na pinagkakaipun-ipunan niyang bilihin. Mabuti na lang at binulungan siya ng kanyang konsensya dahil sa masama niyang tangka, kaya nakalayas rin siya sa lugar na iyon na madalas nang balik-balikan ng dalawang guwardiya ng tindahan. Nagsususpetsa na siguro ang mga iyon sa kanya dahil sa tagal niyang nakatayo roon.

Natigil ang pagmumuni-muni niya ng makaramdam ng bahagyang sakit sa kanyang kaliwang pisngi. Pinisil na pala iyon ngtaong nakabangga sa kanya. sa sobrang pag-iisip niya, nakalimutan na niya kung anong nangyayari. Hinimas niya na lang ang kanyang pisngi saka hinablot ang librong hawak na ngayon ng nakabangga niya kahit hindi niya alam kung kilala ba niya iyon o hindi. Binuklat ko agad ang libro, ngunit natigilan siya nang mabasa niya sa unang pahina niyon ang isang pangalang hindi niya inisip na magmamay-ari ng ganoong klase ng libro.

ARRELL FAJARDO.

Anak ng pink na baboy!

"Dont you know it’s rude to get someone else's book without getting permission?" narinig niyang tanong ng nakabangga niya.

Nag-angat siya ng mukha upang kumpirmahin kung sino ang nagmamay-ari ng pamilyar na boses na iyon. Hindi nga siya nagkamali. Nasa harap niya ang lalaking pinakahate niya sa eskwelahang iyon.

"Sa iyo ba ito?" hindi makapaniwalang tanong niya rito.

Instead of answering, he just gave her a bored sigh. Na para bang sa pamamagitan niyon ay sinasabi nito kung dapat niya pa ba iyong itanong. Obviously, alam na nitong nabasa na niya ang pangalan nitong nakasulat sa libro. Antipatiko.

"Excuse me. Can i have my book back? Nagmamadali ako dahil may klase pa ako sa kabilang room." wika nito sabay turo sa room 408 na katabi lang ng room kung saan nakapwesto silang pareho.

She was looking at the book with longing. She really wants to have it. Pero ayaw niyang manghiram rito at baka soplahin lang siya nito. Hindi naman kasi sila magkaibigan. Noon biglang may pumasok na ideya sa kanya. Naalala niya kasi ang kwento ng isang kaibigang kasing-praning niya. Itinakbo nito ang cellphone ng lalaking gusto nito para pansinin ito at habul-habulin. Effective naman ang ginawa nito. Yun nga lang, palpak pa rin. Imbes kasi na maging close ito sa lalaking iyon, naasar lang lalo rito iyon.

Hmm... Bakit hindi niya gawin? But she wont do it for the same reason as her friend. Gusto niya lang mabasa yung libro. At makaganti. Napangisi siya habang nakatingin sa kamay nitong nakalahad na para kunin ang libro. Nang mag-angat siya ng paningin, kitang-kita niya ang inis sa mukha nito. Naisip niyang guwapo rin pala ang mokong. Pero wala siyang pakialam kung guwapo ito. Manggigil ito sa gagawin niya. Hah!

Nagbilang siya ng tatlo sa isip saka kumaripas ng takbo palayo. Narinig pa niya ang pasigaw na sambit nito sa pangalan niya pero mas binilisan pa niya ang takbo. Nang dumating siya sa puno ng hagdan ay nilingon ko ito. Humahabol ang loko. Kaya nagmadali siya sa pagbaba ng hagdan. Abot-abot ang dalanging sana ay hindi siya madapa o malaglag bilang parusa ng langit sa kanyang kalokohan. Ilang sandali pa ay matiwasay naman siyang nakarating sa ground floor ng building 6.

"No sweat." Nagmamalaki sa sariling wika niya nang masiguro nang naiwala na niya ang binata. Idinampi pa niya ang palad sa noo niya, saka naglakad pabalik. Pumihit siyang muli sa direksiyon palabas ng building nang maisip niyang baka inaabangan siya sa itaas ni Arrell. tutal naman, three hours pa ang vacant niya. Pupunta muna siya sa GYM para manood ng practice swimming ng kaibigan niyang si Cha. With that in mind, masaya na siyang lumabas

********

"Ano ba talagang kinakatakutan mo sa elevator?"

Iyon ang panglimang beses na itinanong kay Mhelai ni Cha ang parehong tanong na iyon at nakukulili na ang tenga niya. Talagang walang pagsidlan ang kakulitan ng kaibigan niyang ito.

Nasa harapan sila ng elevator sa loob ng Gym building ng school for about 30 minutes. Katatapos lang ng swimming practice ni Cha. Maaga pa para sa susunod nilang klase kaya nagkayayaan silang umakyat muna sa roofop ng building para magpahangin. Ang kaso, hati ang desisyon nilang dalawa. Gusto kasi nitong sumakay ng elevator dahil nga mabilis, habang siya naman ay trip maghagdan. Mas safe kasi ang feeling niya run. Atsaka takot talaga siya sumakay sa mga elevator dahil may trauma siya run. Minsan kasi, nawalan ng kuryente yung building na pinasok niya kasama ng mga kaklase niya sa isang college kung saan siya kumuha ng computer science kahit hindi talaga niya gusto. nasa loob sila ng elevator noon at talagang super dilim. Di naman siya takot sa dilim, ang kaso, yung isa sa mga kasama niya, tinakot silang lahat. Kapag hindi pa raw bumukas yung elevator, mamamatay silang lahat sa suffocation. Alam niyang maaaring magkatotoo yun. Pero dapat bang sabihin yun sa ganoong sitwasyon gayong lahat ay nagpapanic na sa pagkakakulong roon?

Tapos, minulto pa siya kasama ni marx at ng isa naming kaklaseng bukas ang third eye sa mismong elevator na nasa harap namin ngayon ni Cha. Nagpapacute pa naman siya non kay Marx. Kasagsagan kasi ng pangungulit niya rito noon. Tapos, bigla na lang nagbiblink ang ilaw. akala niya pa naman makukulong na naman siya. Sinabunutan niya pa noon si Marx kasi ito ang nagpilit na sumakay sila ron. Then all of a sudden, natigilan yung kasama nila at biglang sumigaw. Alam na niyang may multo. Di man siya nakisigaw at natakot, para naman siyang tuko sa pagkakalingkis kay marx sa pag-aakalang baka tigpasin ang mga paa niya ng multo o kaya naman hilain sa mundo ng mga multo.

Kaya kahit na anong sabihin ni Cha at hanggat may hagdan, di na siya sasakay sa lintik na lift na iyan.

"Ilang beses ko bang dapat isagot sa iyo na sa akin na lang iyon? Basta maghahagdan ako. kanya-kanya tayong pag-akyat sa sixth floor." iniwan niya na itong napapailing-iling na lang.

"O sige na, hagdan na tayo. Naku, mhelai, kawawa ang makakasama mo sa future. Mamumuti ang buhok niya sa iyo ng wala sa oras."

"Bakit, puti na ba ang buhok mo ngayon para magpredict ka ng ganyan?"

"Hindi. pero---"

"Manahimik ka na lang. hindi ako makapagconcentrate sa pag-akyat."

Napabuntong-hininga si Cha at sumunod na lang sa kanya. Pero panay-panay rin ito sa pagrereklamo. Sa asar niya rito, binilisan niya ang pag-akyat sa pamamagitan ng paghakbang ng malalaki. Dalawang baitang ang agad niyang hinahakbangan para lang maiwan niya ito at manahimik ang paligid niya.

"Sandali... naman, Lai... ang bilis... mo naman... nakaka... hingal kaya... ang umakyat rito."

Itinigil ni Mhelai ang pag-akyat at binalingan niya si Cha. "Kulang ka lang sa exercise. Bilisan mo diyan." pagkasabi niyon ay muli na niyang ipinagpatuloy ang pag-akyat pero kamuntik na siyang mahulog roon dahil may nakabangga na naman siya.

Amputek... kapag minamalas ka nga naman oo...

"Ano ba naman? Pangalawang beses na ito ha? Ano bang kasalanan ko sa mundo at mukha yatang pinaparusahan ako?" sabi niya.

"That's what you called karma, dear."

Natigilan siya at agad na lumipad ang tingin sa mukha ng taong nagsalita. si Arrell! Madilim ang mukha nito habang nakatingin sa kanya. At alam na niya ang dahilan niyon. Hinawakan niya ng mahigpit ang bagpack na dala tapos unti-unti siyang humakbang patagilid upang makalayo kahit papaano rito. Natatakot kasi siyang baka biglang lumipad ang kamao nito at tumama sa mukha niya. Marami na nga siyang pimples, dadagdagan pa ng pasa. Saka baka makita yun ng nanay niya, patay siya sigurado.

"Ahmm... hi, arrell!" bati niya sa binata. ngumiti siya rito ng matamis sa para di nito mahalatang nayayanig siya sa presensiya nito. "Kamusta naman ang varsity team? Si kuya Pao? Baka naman pinahihirapan ninyo siya ha? Siyangapala, yung babaeng iyon na na-starstruck yata sa kaguwapuhan mo ay si Cha. Member naman siya ng swimming team. Kaklase’t kaibigan rin namin ni Kuya Pao." itinuro pa niya si Cha na nakatulala na ilang steps lang ang layo mula sa kanila ni Arrel.

"Where's my book?" tanong nito na ni hindi man lang sinulyapan si Cha, na napasimangot na. mukhang nainis pa ang kaibigan niya dahil hindi ito pinansin ng antipatikong lalaki na ultimate crush nito.

Hah! Kawawa ka naman, Arrell. Mababawasan ang fans mo. tiyak kasing isusulat ni Cha ang ginawang pang-iisnob ng lalaki rito. iyan ang ganti ng mga manunulat sa mga tao sa mundo. Talk about power of the pen.

"Where's my book?" ulit ni Arrell sa tanong nito.

"Eh..."

"What?!"

"Huwag mo akong sigawan! Isosoli ko naman iyon e." humakbang siya paitaas kaya nakatapat na niya ito. Binuksan niya ang bag niya at inilabas roon ang libro pagkatapos ay inihagis ang bag kay Cha. Bahala na ito roon. She trusts her friend. Gawain na nila iyon sa loob ng isang taon kaya di na siya nag-aalalang may mawawalang gamit roon. "Heto pa nga siya o." wika niya sabay ngisi. "Pero hindi pa ngayon. Im not finish reading it pa kasi e."

Nagsalubong na naman ang mga kilay nitong makapal pero maayos. Ang mga matang kulay brown ay naningkit lalo tanda ng iritasyon. At bago pa siya nito masunggaban, kumaripas na naman ulit siya ng takbo. This time habang naakyat sa hagdan.

******

HINIHINGAL na siya nang sa wakas ay maabot na niya ang hangganan ng baitang sa may third floor. Mabuti nga at naabot pa niya iyon nang hindi nadidisgrasya. Salamat sa diyos. Kahit na hingal-kabayo na ay sinunggaban niya agad ang pinto ng fire exit na nasa kaliwa niya na intensyong saraduhan ang kolokoy. Ngunit bago pa mabuksan ang pinto, nahawakan na nito ang collar ng kanyang uniporme.

"I wont let you go, young lady!" dumadagundong ang boses na wika nito.

Natigilan siya roon. Lalo na ng maramdaman niya ang mainit nitong hininga sa may batok niya. Nanayo ang mga balahibo niya roon. Pinigil niya ang kanyang sarili na tumingin sa rito dahil sa takot na makita niya ang expression ng mukhan nito.

Hindi lang iyon, Mhelai. Natatakot ka ring baka mahalikan mo siya ng 'di oras.

Nanigas siya sa sinabing iyon ng maliit na tinig sa loob ng ulo niya. Saan naman nanggaling ang ideyang iyon?

Excuse me lang ano! Anong halik-halik? Wala akong balak na halikan ang ungas na ito no! Noon naman biglang nagflash sa imahinasyon niya ang mamula-mulang labi ng lalaking nasa kanyang likuran. In fairness, ang cute ng lips nito. Ano kayang feeling na mahalikan nito?

Hah! Wala palang balak ha? Ano ngayon iyang iniisip mo?

Eh, di wala!

‘Wag ka ng magkaila, Maria Melany. Type mo rin ang lalaking iyan na tinatawag mong hambog.

Hindi niya matanggap ang sinasabing iyon ng kanyang konsensya kaya naman, tumingin siya kay Arrel. Nagsalubong ang mga paningin nila. Napatanga na lang siya dahil sa nakita niya ng mas malapitan ang mukha nio. Napansin niya rin ang mga mata nito. Ngayon niya mas naappreciate ang mga iyon dahil napakaganda ng pagkaka-brown niyon. At kahit na napaka-intense ng mga titig nito sa kanya, she felt so calm. While looking at those pair of eyes, she can clearly picture her future with... him?

Doon siya natauhan, lumayo siya ng bahagya rito at nagtangkang tanggalin ang mga kamay nito sa collar ng uniform niya. Pero naasar lang siya dahil hinawakan nito lang ng isa pa nitong kamay ang mga kamay niya. Kung makikita lang siguro sila ng ibang mga estudyante, iisipin ng mga iyon na naglalambingan sila.

Susme naman! Ano na ba talagang nangyayari? Bakit niya ba naiisip ang mga kabaliwang ito na madalas ay nababasa niya lang sa mga romance novels? She couldnt conclude that she like him. Because.... because... because she hate him!

But why does her heart beat loudly now?

Sa takot niya na marinig nito iyon at mahalata ang nangyayari sa kanya, she stepped on his foot. Hard. Napaigik ito at binitawan ang collar niya, umupo ito at hinaplos-haplos ang paa nitong tinapakan niya. iyon naman ang hinihintay niyang pagkakataon para makalayo na rito.

Tinangka niya ulit na umalis ngunit nahablot naman nito ang laylayan pantalon niya. Tumayo si Arrel sabay hablot ulit sa kanyang collar. Napaungol na lang siya. Paano nito nagawang makatayo agad gayong masakit ang paa nito?

"Kaya kong tiisin ang sakit. It’s one of my talents." wika nitong nabasa yata ang kanyang iniisip. "Now give me back my book?"

Dahil nakatalikod naman ito sa kanya, sinubukan niyang tumakbo. Alam ni Mhelai na napakaridiculous ng kanyang idea dahil malaki ang posibilidad na mapunit ang uniform niya but she still tried it. Kaysa naman sumunod siya sa utos nito. It’s not her. Matira ang matibay, ika nga.

"Gusto mo bang masira ang damit mo? Ayos lang naman sa akin. Tutal, wala naman akong makikitang interesante sa katawan mo." wika nito nang subukan niya ang idea na iyon.

Nanggigil ang dalaga pero hindi siya nagreact kahit na sa totoo lang, gusto na niyang sunggaban ang isang braso nito at kagatin iyon.

Bigla silang nakarinig ng malakas na hagikgik. Binitawan agad si Mhelai ni Arrel habang inayos ng una naman ang nagulang damit niya. Noon niya nakita ang tumatawang si Cha.

"Alam ninyo, ang cute niyong dalawa." wika ng kaibigan niya sabay hagikgik. napahawak pa ang lukaret sa tiyan nito habang patuloy sa pagtawa.

"Tapos ka na ba?" naaasar niyang tanong nang sa wakas ay mahimasmasan na si Cha.

"I'm sorry, friend. Nakakatawa naman kasi kayo e. para lang akong nanonood ng anime sa naging hitsura niyong dalawa kanina. Biruin mong tumatakbo ka habang pigil-pigil ni Arrel ang collar ng uniform mo. feeling ko, may uso-usok pang lumalabas sa paligid ninyo, mukha na talaga kayong nasa isang eksena ng japanese cartoons."

"Heh!" singhal niya kay Cha matapos nitong magsalita. "Wala kang pagsasabihan ng mga nakita mo. kundi, ihuhulog kita sa hagdan." pagbabanta niya rito. Ngunit, sa halip na matakot, nginisihan lang siya ng babaeng nagsasabing kaibigan niya raw.

"Kung hindi mo naman ibabalik ang libro ko, ako ang maghuhulog sa iyo sa hagdan!"

Napabaling siya kay Arrel at nakita ang di maipagkakailang galit sa mga mata nito. Sa tingin pa nga niya, parang may apoy pang lumalagablab sa mga iyon.

Napabuntong-hininga siya at ibinagsak nalang ang manga book sa sahig. "Isaksak mo sa baga mo! madamot!"

Dinampot iyon ni Arrel. Pagkatapos ay lumapit ito sa kanya ng paunti-unti. Hinuhuli ang paningin niya. Nang magtama ang kanilang mga mata, nagulat siya sa sinabi nito.

"Say please."

"Ha?" bakit naman siya magsasabi ng please?

"Say please and dont ask anymore questions."

Nagtataka man, sinunod na niya ang utos nito. "Please?"

"Bakit may question mark pa?" salubong ang kilay na tanong nito.

Kumunot ang kanyang noo sa pagtataka. "Eh ano bang gusto mo? sinunod na nga kita e!"

"Gawin mo na lang ang sinasabi ko at huwag ka ng magtanong."

Tumingin siya kay Cha upang magtanong. Pero mukhang gaya niya ay nagtataka rin ito habang nakatingin sa lalaki. She sighed once again.

"Please."

Sa panggigilalas niya, ngumiti si Arrel sabay lapit. Kinuha nito ang mga kamay niya and he handed her the book.

"Isauli mo na lang sa akin sa monday." anito. "Cute." hinaplos nito ang tungki ng kanyang ilong pagkasabi niyon pagkatapos ay umalis na ito. Hinabol niya ito ng tingin habang iniisip kung talaga bang nangyari iyon.

"Wierd."

*****

Nag-angat si Mhelai ng paningin nang makarinig ng ingay ng natumbang upuan. Napakakunot-noo siya dahil ang naghaharutang si Arrel at ang kasama nitong babae ang nakita niyang nakapwesto sa likurang bahagi ng silid. Itinanong niya sa kanyang sarili kung anong ginagawa ng mga ito sa room na iyon? Hindi naman bakante ang silid para pagtambayan ng mga ito. She shrugged. Bahala na ang mga ito sa mga sarili nila. Ibinaling na lang ulit niya ang kaniyang atensyon sa pagrereview dahil may long quiz siya sa biology, na hanggang ngayon ay isang malaking palaisipan sa kanya kung bakit kasama sa curriculum ng course niya. Para naman kasing wala itong significance sa course niya bilang isang mass communication student ang subject na ito. Ang alam niya lang kasing dapat na nakuha ng subject na ito ay iyong mga nasa medical fields like doctors and nursings. Pero dahil nga required na kunin, wala na siyang magagawa. Kaya dapat lang siguro na pagbutihan na rin niya ang pagrereview. Nanganganib na kasi siya sa subject na ito dahil sa palagiang late niya. First subject niya kasi ito every Tuesday, Thursday at Saturday. Bukod pa sa lagi rin siyang na-absent upang magawa yung mga projects niya sa mga majors niya na usually ay nasa field. Maging kapag may occasion sa campus na, sila, bilang mga students ng mass media, ang madalas na namamahala. Gaya na lang ng yearly pageant. Ang taguri na nga sa kanila ng ibang mga coursers ay mga alipin ng management.

Napabuntong-hininga siya dahil ni hindi man lang tumigil ang dalawang hinayupak sa likuran niya. Patuloy lang ang mga ito sa pakikipagharutan sa isa’t-isa. Ibinagsak niya ang librong nasa arm chair para ipahiwatig na nakakaistorbo na ang mga ito sa kanyang pagrereview. Pero ang mga lintik! Hindi man lang natinag! Amputek talaga! Sinubukan niya ulit magparamdam. This time, sa pagpaparinig.

“Sana naman, matinag ang mga naghaharutan sa paligid!” malakas niyang sabi. Aba’t! Wala pa ring epekto. “May nagre-review rito kaya manahimik!”

But nothing happened. Okay. That does it!

Tumayo si Mhelai mula sa pagkakaupo. Hinugot niya ang sirang armchair sa tabi ng table sa gilid niya at saka nagmartsa papunta sa dalawang istorbo sa pagpasa niya ngayong taon. Nang nasa harap na siya ng dalawa, inihagis niya sa sahig ang armchair. Nagulantang ang mga hinayupak. Muntik na siyang mapahalakhak. Buti na lang at nakapagpigil pa siya. Hah! Serves them right!

“Hoy! Bakit ka nangbabato ng armchair?” sita sa akin ng kasama ng binata na babaeng mukhang harina dahil parang inilagay na nito ang lahat ng laman ng face powder na gamit sa mukha.

Namaywang siya. “Dahil ang ingay-ingay ninyo. Can’t you see im reading my notes? May quiz ako ngayon, kailangan kong pumasa. Pero di ako makapagconcentrate dahil sa ingay ninyo. Pwede bang humanap na lang kayo ng ibang place na makakapaglampungan kayo ng wala kayong naiistorbo? Dahil kapag bumagsak ako, mata nyo lang ang walang latay.” Itinuro pa niya ang armchair na nananatiling nasa sahig.

Mukha namang natakot ang babaeng harina dahil agad itong tumalilis, but not Arrel. Sa halip kasi na sundan nito ang girlfriend ay nanatili lang itong nakatayo sa kanyang harapan habang matamang pinagmamasdan siya. Napakatiim ng titig nito at unti-unti na siyang nakakaramdam ng pagkailang. Kaya upang hindi nito mahalata iyon, bumalik na lang siya sa upuan niya at ipinagpatuloy na sa pagbabasa ng kanyang mga notes. But she’s well aware of his presence. Sa gilid ng mga mata niya, nakita niyang inokupa nito ang isang silya sa kaliwa.

Anak ng teteng! Sira na ang konsentrasyon niya. Kahit na sampung beses na kasi niyang binasa ang mga nasa pahina ng notebook, wala ng napasok pa sa utak niya. Sa palagay pa nga niya, pati yung mga naimemorize na niya kanina pa ay nakalimutan na rin niya. tinangay na yata ng hangin papuntang kalawakan. Isinara niya ang kanyang mga notes at binalingan ito

“What?” Hindi na nakatiis na tanong niya rito.

“What what?” balik-tanong nito.

Napakamot na lang siya sa batok. Pagkatapos sa noo at ulo. Pati ang kili-kili niya ay di ko na pinalampas. Kinamot na rin niya. Narinig ko ang mahinang tawa ng lalaki.

“Anong nakakatawa?” sikmat niya rito at pinandilatan ito. But she could feel her heart beats faster while hearing him laugh. “Sira-ulo!”

“You’re so cute, didn’t you know?”

“Ako? Cute? Yeah, right. Mukha nga akong aso kaya cute ako.” Lumakas ang tawa nito na nakapagpainit ng kanyang ulo. hinampas niya ito ng notebook atsaka tumayo upang lumabas ng classroom. Pinigilan nito siya sa kamay.

“Hey, I was just kidding you.” Nakangiting wika nito.

“Kidding-in mo ang fes mo.” Tiningnan niya ito ng diretso sa mga mata. Such soulful eyes… “Ano bang kelangan mo sa akin at nang-iistorbo ka?”

Nagseryoso itong bigla pagkarinig sa tanong niya. “Iyong book ko sana.”

She sighed once again. Oo nga pala, iyong hiniram niya lang pala rito ang madalas na binabalik-balikan nito. Siguradong kapag nakuha na nito iyon, hindi na niya makikita pa ang pagmumukha nito sa building na iyon. Sa isiping iyon ay parang bumigat ang pakiramdam niya. Hala, ano iyon? Huwag namang sabihing, she’s falling for him?

No, no, no, no! Hindi iyon maaari! Katatapos niya lang mabigo sa unang lalaking pinagtapatan niya ng nararamdaman ko. At saka, ilang beses niya lang bang nakaengkwentro si Arrel? Mga tatlong beses lang yata. Iyon ay kung hindi nagkakamali ang memorya niyang pumapalya na rin.

Inilabas niya ang libro sa loob ng kanyang bag at ibinigay iyon sa binata. Nagpasalamat lang ito pagkaabot ng libro bago umalis. Ngali-ngali niyang tawagin ito upang tanungin kung makikita pa niya itong muli. Ang kaso, nahiya naman siya kaya sinundan na lang niya ng tingin ang palayo nitong bulto.

*****

“HI MARX…”

Bumaling kay Mhelai ang lalaking binati niya. Si Marx, ang partner niya sa mga activities ng department nila at projects. Ito rin ang lalaking niligawan niya sa loob ng isang taon, at nambasted sa kanya sa buong panahon ring iyon. Napakalupit pa ng tadhana dahil kung siya ay bigo, ito naman ay masayang nakikipaglambutsingan, at the end of the day, sa kandungan ng babaeng nagustuhan nito.

“Ey, Mhelai. Malapit ng magsimula ang program natin ah.” Anito. Naupo ito sa silyang katabi ng sa kanya sa loob ng booth. Nasa broadcast studio sila dahil may radio program sila. Napakunot-noo ito nang marahil ay di nagustuhan ang hilatsa ng kanyang pagmumukha. “Anong nangyari sa iyo? Problem?”

“Ikaw kasi, pinagpalit mo ako sa ibang babae. Tuloy parang natutukso ako sa ibang mga lalaki. Kainis!”

Mabuti na lang mabilis ang pick-up nito. dahil kung nagtanga-tangahan ito ay sisipain niya ito palabas ng booth. Kasehodang mag-program siyang mag-isa.

Natawa na lang si Marx. “Okay, what seems to be the problem here? Pasalamat ka, may fifteen minutes pang natitira bago tayo mag-on-air.”

Napabuntong-hininga siya. Hindi niya alam kung ilang beses na niyang ginawa iyon ngayon. Sa totoo lang, nagdadalawang isip rin siyang magsabi kay Marx ng tungkol sa pinoproblema niya. para kasing napaka-awkward. Pero, ano ba? Kahit naman nagkaroon ng tension sa pagitan nilang dalawa last week, hindi niya maitatangging, he is the best partner she could ever had. Besides, they’re also friends. And so she decided to tell him everything.

“Do you think I’m in love with him?” tanong niya, matapos ng pagkukwento ng tungkol sa mga pangyayari sa kanila ni Arrel, maging sa nakakainis na nararamdaman niya kapag nasa malapit lang ang ungas na iyon.

Ngumiti si Marx. “Sa totoo lang, ikaw lang ang makakasagot sa tanong mo.” Anito. “Isa lang ang tanong ko, kapag nasagot mo ito, tiyak na malalaman mo na rin ang sagot sa tanong mo.”

“Shoot!”

“Ano ba ang naramdaman mo sa akin noong mga panahong hinahabol mo ako? At ano naman ang nararamdaman mo ngayon kay Arrel? Timbangin mo ang sagot.”

“Ang labo mo naming kausap!” reklamo niya.

“Sa ating dalawa, ikaw ang mahilig magbasa ng romance novels, Maria Melany. Kaya dapat alam mo na kung ano ang ibig sabihin ng napagdadaanan mo ngayon.”

Hmmm. May punto ang lokong ito ah! Tinapik niya ito sa balikat.

“Salamat, Mark Angelo.”

“No problem.”

Maya-maya pa ay nagbigay na ng cue na si Cha na isasalang na sila sa ere.

She can do this! One. Two. Three.

“Once again, you’re all listening to EXPOSE with Jersey and Marx…”

*****

“Ano itong nababalitaan kong nagkakamabutihan na raw kayo ni Arrel?”

napakunot-noo siya sa narinig na tanong ni Paolo. Katatapos lang ng radio program nina Mhelai at Marx kaya nagpapahinga na siya sa loob ng booth. Lunch time na rin naman kaya wala na si Marx. Malamang na sinundo na nito ang girlfriend nitong impakta. “At saan mo naman nabalitaan ang tsismis na iyan?”

“Sa Varsity team.”

“Hindi rin tsismoso ang mga team mates mo ano?”

“Hindi naman talaga sila tsismoso. They just love to pry.”

“Yeah, right.” Gago talaga ang kaibigan niyang ito. Iisa lang naman ang ibig ipakahulugan ng mga salitang binanggit. Lumabas siya ng broadcast studio at dumiretso sa hagdanang katabi niyon. Sumunod ang kaibigan sa kanya.

“Isa lang ang ibig sabihin nito, Maria Melany. Panalo ka sa pustahan.”

“Anong pustahan?”

“Oh, come on! Wag mong sabihing nakalimutan mo na ang usapan natin?”

“Parang nagback-out na ako run ah!”

“Wala akong natatandaang nagsabi kang di na tuloy ang pustahan.”

“Hay, ewan ko sa iyo. Basta wala ng pustahan.”

“Sayang naman. Mukha naman kasing nagtagumpay kang makuha ang atensyon ni Arrel. Nanliligaw na ba sa iyo ang mokong na iyon? Sa totoo lang kasi, pabor ako sa love team ninyo. Ganoon rin sina Wendy at Cha. Nakasuporta rin ang buong varsity team sa inyo.”

Binatukan niya ito. “Praning kang talaga. Ewan ko sa iyo. Di ko type yang kaibigan mo.”

“Ows? Bakit iba ang nasagap kong tsismis kay Marx?”

Natigilan ako. “Si Marx?”

“Oo. Nagkwento sa akin ang isang iyon na pinoproblema mo raw ang nararamdaman mo kay Arrel. Teka, narealize mo na ba kung talagang in lov—“

Sinabunutan niya ito para tumigil na dahil may dumadaan na mga taong pwedeng makarinig sa mga pinag-uusapan nila. Walanghiya! Idinouble cross ako ni Marx! Lagot sa kanya ang sira-ulong iyon. Nagplano agad siya ng mga pwede niya gawing para makaganti kay Marx nang mapagmasdan niya ng mabuti ang padaang lalaki. Si Arrel! Agad na lumakas ang tibok ng kanyang puso. Feeling niya ay anumang oras ay pwede siyang himatayin. Humawak siya sa braso ni Paolo na napailing na lang sa ginawi niya.

Ngingiti na sana siya para batiin si Arrel nang mapansin niya ang babaeng nakaabrisiyete rito. Teka, sino naman ang bruhang ito? Hindi ito yung kaharutan ni Arrel noong isang araw. Kunsabagay, sikat si Arrel sa campus. Malamang na isa ang babaeng ito sa mga naghahabol sa binata.

“Pare, ang ganda ng kasama mo ah. Pwedeng maarbor?” The girl giggled upon hearing Paolo’s words. Siya naman ay parang gustong pukulin ang mga ito ng palakol na nakadisplay sa may emergency exit ng building.

“Anong tingin mo sa kanya,” sabi niya na inginuso ang babae. “Damit?” Nagkatawanan ang mga ito. Ang bababaw ninyo mga p’re!

“Pagpasensyahan mo na ang isang ito, sarcastic talaga iyan. Lalo na pag nagseselos.” Wika ni Paolo na nasa babae ang tingin.

“Hindi ako nagsese—“

“Ah…” putol ni Arrel sa sinasabi niya na ikinakunot ng kanyang noo. “Mhelai is your girl?” tanong nito saka siya binalingan.

Parang gusto niyang kalmutin si Arrel. Para kasing ipinapahiwatig ng tanong nito na imposibleng may magkagusto sa kanya.

“Ano naman sa iyo kung oo?” pabalang na sagot niya rito

Sa halip na sagutin siya ay binalingan nito si Paolo. “I thought you’re dating Arriana?”

“I am.” Tugon ni Paolo. “Kayo na ba nitong si sexy Bridget?”

Talaga yatang ini-tsapwera na ng mga ito ang presensya ko sa usapan ng mga ito. Magsasalita na sana siya nang sumagot si Bridget. “Yes. Sa wakas, sinagot na ako nitong honey ko. Batiin ninyo naman kami.”

Natigilan siya sa kanyang narinig. Pagbaling niya sa direksyon ni Arrel, nakumpirma niya na totoo ang sinabi ni Bridget. They’re dating. Yumuko siya dahil naluluha na siya. For the second time this year, nabigo siyang muli. Hindi pa man niya nakukumpirma kung ano talaga ang nararamdaman niya para kay Arrel, bulilyaso na agad. May galit yata sa kanya si kupido. Hay naku. Tama na nga ito!

“Is there any problem, Lai?”

“Napuwing lang ako.” Sagot niya sa tanong ni kuya Paolo. “Pasok na muna ako sa broadcast studio.” Agad siyang nagkumahog na makapasok sa silid pagkatapos ay umupo sa sahig.

*****

"UMALIS ka na nga diyan, Mhelai. Nakakaistorbo ka na sa mga gustong dumaan." naiinis na utos ni Paolo sa kaibigang nakalugmok sa harap ng pintuan ng broadcast studio. nakakapraning talaga ang makisalamuha sa mga praning.

"Wag mo nga akong pakialaman! ikaw ang umalis sa harap ko kung ayaw mong ihagis kita palabas ng pintuang ito!" singhal nito at itinuro pa ang pinto. napailing-iling na lang siya..

"I dont know... para ka na kasing suicidal. ano bang nangyayari sa iyo?"

"Heh!"

Napakamot na lang siya sa ulo at umupo sa silyang nasa malapit. inisip niya ang dahilan kung bakit umaarte ng ganito ang kaibigan niya. may problema kaya ito sa bahay? pero kaninang umaga naman maaliwalas ang hitsura nito bagaman napapansin niyang parang nawawala ito sa sarili. hindi kaya...?

hinimas niya ang kanya baba... isa lang ang dahilan nang ipinagkakaganito ni Mhelai. and its up to him, her brother, to fix this up. Cha walks in front of him. hinila niya ito sa isang sulok upang kausapin...

******

“How dare you! I thought you’re my friend!” sumbat ni Mhelai kay Wendy nang ibigay nito ang bago niyang beat para sa kanilang news paper article.

“Dear, right now, Im not your friend. Editor-in-chief mo ako. At ikaw bilang reporter ko—“

“At nakakalimutan mo na rin bang managing editor ako rito at hindi beat reporter?”

“I am still the big boss here. So wala kang karapatang magreklamo”

“Of course I have!”

Humalukipkip ang babae at ikinumpas ang mga kamay sa ere. “That’s your beat. Kung may reklamo ka pa, kay Sir Romualdez ka na pumunta. Dismiss!”

Wala na siyang nagawa kundi ang lumabas ng opisina. Makakaganti rin siya sa hinayupak na kaibigan niya. Isasabotahe niya ang commercial na iniedit nito sa editing room mamaya. Kung anu-ano pa ang mga planong tumatakbo sa kanyang utak nang may tumapik sa kanyang likod. Nang humarap siya, ang nakangiting si Paolo ang kanyang nakita. Kasama nito si Arrel.

“Hey, sis! Heto na ang subject mo. Tinawagan kasi ako ni Wendy kanina at ininform ako sa assignment na ibinigay niya. Dahil kasama ko naman itong si Arrel,” kumindat pa ito. “Naisipan kong isama na siya rito sa office.”

Tiningnan niya ang lalaki sa likod nito at tumango na lang siya.

Itinulak siya ni Paolo palapit kay Arrel. “Talk while having lunch my dearest friends. Konti lang ang tao ngayon sa Mcdo.”

Nagdududang tingin ang ibinigay niya rito. Ngumisi lang si Paolo bilang ganti at itinaboy na sila. Napapailing-iling na lang siya. She could sense that he and Wendy have an alliance. hay, ang mga writers talaga.

Hindi sila nagkikibuan ni Arrel hanggang sa makarating sila sa fastfood. As for her, naiilang siya na magbukas ng conversation. She’s not ready for this. Kung bakit naman kasi…

“What do you want to have?”

Tiningnan niya si Arrel nang basagin nito ang katahimikan sa paligid nila. Nakikita niya sa mga mata nito na nagtataka ito sa nagiging behavior niya. Sa tuwing magkakaengkwentro nga naman kasi sila, puros kalokohan niya ang nasasaksihan nito. When she thought about their past encounters, napapangiwi na lang siya.

“Well?”

“Ahm… segi, order ka na. hindi pa kasi ako gutom.” He gave her a weird look. “Ah, kasi.. nag-snacks ako habang nagkakla—“

“You’re lying.” Putol nito sa sinasabi niya at pumunta na ng counter para umorder ng pagkain.

Aaaaah! Antipatiko talaga! Bakit ko ba siya nagustuhan?

Pagbalik nito ay dala na nito ang isang tray na punum-puno ng pagkain na kakasya na yata sa limang katao. Kasunod nito ang isang crew ng fastfoord restaurant na iyon.

“Thank you.”

Aba! At hindi pala siya totally rock! Marunong din pala itong magpasalamat. Pwede!

“Mamaya mo na ako tanungin. Let’s eat first.”

“Eh… sa totoo lang, hindi pa ako handa. Ni wala pa nga akong questionnaires. Kasasabi pa lang kasi sa akin ni Wendy ng assignment ko nang makita ko kayo ni kuya Pao.”

“Im sure, may maiisip ka na ngayon palang. Sayang rin ang oras. Busy na ako sa mga susunod na araw dahil sa practice. At malapit na rin ang midterms. I need to study well para di ako maalisan ng scholarship.”

Napatuwid ako ng tayo. “scholar ka?”

“Bakit, masama ba?”

“Ah.. hindi naman.. pero kasi.. akala ko..”

“I’m not rich. Well, my parents are. But not me.”

“Why is that?”

“Later.”

“Bakit later pa? ngayon na lang—“

Sumandal ito sa upuan at tinitigan siya. Iniiwas niya ang tingin dahil naiilang siya.

“I think I like you.”

Ha? Ano raw?

“Hindi ka naman maganda, pero you have this charm na agad na mapapansin sa iyo ng kahit sinong lalaki basta pagtuunan ka lang ng pansin.”

What the hell is he talking about?

“The first time, Paolo talk about you, I got curious. Na nakakapagtaka dahil noon lang iyon nangyari sa akin. The next thing, I know. Sinusundan ko na si Paolo sa office ng magdalo. I saw you in there. Smiling and doing silly things that makes the people around the corner smile. Yes, even me. When we meet, I want to talk to you alone. But I was shy. Hindi ko alam kung bakit kaya I ignored you.

I thought you’re cute when we had this encounter at the Gym’s stairs. Pinipigilan ko lang na ngumiti habang nakikita ko ang mga reaksyon mo noon sa mga sinasabi at ginagawa ko. I don’t know why im telling you these things…”

Nakatulala na lang siya. Hindi niya alam na nagiwan pala siya ng malaking impresyon sa lalaking kaharap. But then she smiled.

“I think you want to be my friend.” He gave her a shy smile. Ah… so cute! Wey! Inilahad niya kanyang kamay. “Friends?”

“Okay.” He held her hand and never let it go while they eat their lunch. Ah... this was great. Mukhang may pag-asa pa siyang malaman kung ano ang talaga ang meron sa kanila ng lalaking ito. Ang sabi nga ng kung sino mang Pontio Pilatong kinarinigan ko, “Everything starts with friendship.”

THE END