Post by soniafrancesca on Feb 26, 2012 22:48:31 GMT 8
“One day, I walked out of the house and into the snow. I remembered that the snow was once the saddest remembrance of my past. But on that one sad moment of my life, I met you. And the snow doesn’t seem so sad anymore. Dahil lagi kong naalala ang babaeng parang giant lumpia na ilang beses nadapa sa snow.”
Napilitan si Chi na pumayag sa plano ng kanyang pamilya na magpakasal sa anak ng ninang niya. dahil sa sakit nito na wala ng lunas, naging kahilingan na lang nito na makita ang nag-iisang anak na matagal ng nahiwalay dito. ang problema, ayaw itong makita ng anak nito na isang vocalist pala ng isang sikat na banda sa Japan.
So Chi had to go all the way to that snow-filled country, endure the feaking cold, and the freaking coldness of Ruki himself. It was obvious he didn’t want her. And was frank enough to tell to her face that he doesn’t want anything to do with her or her country.
Nilunod na sana niya ito sa snow kung hidni lang niya iniisip ang kalagayan ng ninang niya. kaya pinagtiyagaan niya ang ugali ni Ruki. Hanggang sa matuklasan niyang hindi naman pala ito kasing sama gaya ng una niyang akala. In fact, he could be sweet…when he’s in the mood.
Kaya hindi na katakataka kung mahulog man ang loob niya rito. kaya lang, paano na kapag nalaman nitong kinaladkad lang niya ito sa Pilipinas para sa kinamumuhian nitong ina, at hindi dahil sa magpapakasal sila?
Attachments:
;D 
